Voor het christelijk blad 'Eva' werd ik gevraagd, wat te vertellen over de hulpverlening die ik geef rond het thema transgender zijn. Hier ligt namelijk een diepgewortelde passie van mij. Niet alleen voor de transpersonen zelf, maar ook voor de familie: (groot)ouders, broers en/of zussen. En denk gerust breder: werk, kerk en maatschappij.
Voor ieder verandert er veel en elk maakt daarin een eigen proces door. En dat heeft vooral tijd, liefde en zorg nodig; begrip en steun in plaats van afwijzing of veroordeling. Als mensen met elkaar, gun ik ieder een steun in de rug, een hand op de schouder, een arm om iemand heen. Zoekend en opnieuw ontdekkend hoe transpersonen evengoed gewoon mens blijken te zijn, met hun unieke eigenheid in deze wereld: waardevol aanwezig!
Hulpverlener in transzorg, een interview
« Brainspotting Waar het op neer komt..... »
Reactie plaatsen
Reacties